Poëzie
Naast het schrijven over diverse onderwerpen houd ik mij sinds de jaren 80 ook bezig met poëzie. Hierbij kan de mens en de wereld om hem of haar heen centraal staan. Ook schrijf ik gedichten die te maken hebben met diabetes, een ziekte
die een behoorlijke impact heeft zoals onderstaand gedicht wil uitdrukken.
Diabetes? Een leven lang balanceren!
Sometimes
Soms
overvalt het mij vlak na de maaltijd
dat ik een droogte voel in mijn mond.
Zal ik mij gaan meten of
heb ik te zout gegeten?
Wil ik dit eigenlijk allemaal
wel weten?
Soms
overvalt het mij aan
het einde van de dag
dat een licht gevoel zich
meester maakt in mijn hoofd.
Mijn gedachten krijg ik niet op orde,
ik voel mij wat verdoofd.
Zal ik meten of
neem ik eerst iets te eten?
Soms
overvalt het mij dat ik honger heb
maar niet kan en mag eten.
Mijn bloedsuikerwaarde is te hoog,
en ik heb weinig energie.
Wat heb ik fout gedaan,
heb ik te weinig insuline gedoseerd,
verkeerd gegeten of te veel gezeten?
Ik wil het allemaal niet weten!
Soms
overvalt het mij dat ik mij trillerig voel,
en zit te zweten.
Heb ik een te lage bloedsuikerwaarde,
moet ik niet even meten?
Een te lage waarde, maar
ik heb totaal geen trek.
Toch moet ik wat drinken of eten!
Soms
baal ik van mijn ziekte
wil ik de pen en de meter
in de hoek smijten
dat ‘gejojo’ iedere keer kost
mij bakken vol energie,
maakt dat ik mij sikkeneurig voel,
als je begrijpt wat ik bedoel.
Soms
baal ik ervan, dat ik
altijd weer moet meten
steeds maar weer moet nadenken
hoeveel koolhydraten iets bevat
of deze snel of
langzaam werkend zijn
over wat ik wel
en wat ik niet kan eten.
Maar…
Soms
gebeurt het mij dat ik
een avondje ben wezen stappen
een bierproeverij tot diep in de nacht
dat in de ochtend
een goede bloedsuikerwaarde
op mij wacht.
Soms
overkomt het mij dat ik
feestend een nieuw levensjaar inluid
met stabiele bloedsuikerwaarden
in de nacht en over de dag
en ik eindig de dag
dan met een lach.
Ja ik eindig dan deze dag met een lach!
Soms…
© Arjen Buringa